گفتگو با آقای بهروز امیری ـ مجسمه‌ساز
باغ زیبا و باصفای خانه‌ی یک مجسمه‌ساز را لابد، باید جور دیگری تصور کرد...
دلت غنج می‌رود از اینهمه صلح خوش رنگی که میان نباتات و مجموعه‌ی سنگ‌های تراشیده شده، برقرار شده؛ مجسمه‌ساز دوست‌داشتنی. ما را در دل باغ کوچکشان به چای و نقل میهمان کردند...
پنجمین جشنواره مجسمه‌های شنی برگزار شد. شما تقریباً در تمام دوره‌های برگزاری حضور داشتید؛ سطح کیفی کدام دوره را قابل توجه می‌دانید (از سال 84 تاکنون)؟
اگر بخواهم در مورد سطح کیفی جشنواره‌ها حرف بزنم بد نیست ابتدا به نکته‌ای اشاره کنم؛ جرقه و ایده اصلی برپایی جشنواره از طرف انجمن هنرهای تجسمی بابلسر بود؛ وقتی آقای سماعی مقصود را برای من گفت بلافاصله پذیرفتم چون از لحاظ حرفه‌ای پذیرای این نوع اتفاقات بودم. بخصوص که این جشنواره، اولین، در ایران محسوب می‌شد. من برای پیشبرد کار از جسم کمک گرفتم. به روال اداری و بوروکراسی توجهی نداشتم. می‌خواستیم تنها از توانایی و تجربه‌ی خودمان مایه بگذارم. شروع کار با دعوت از هنرمندان تهران و دوستان بود. چراکه آن زمان هنوز در سطح استان و ایران این هنر اجرایی نشده نبود و حامی کم بود. و بیشتر، تلاش آقای سماعی و دوستانش بود.
که جشنواره شکل گرفت. این همکاری به چند شکل بود؛ از میهمان گرفته تا داور یا همراه و کمک، برای پیشبرد اهداف جشنواره کنار ما بودند. دوستان همه بودند؛ آقایان ذبیح الله‌زاده، شعبان‌نژاد، فاضلی، اسفندیار، گروسیان و قشقایی از تهران. در اصل دوره اول همراه بود با اولین تجربه‌های ما برای برپایی یک جشنواره تابستانی شاد کار پیش می‌رفت. مسئولیت بخش فنی و هماهنگی برای حضور و انتخاب داوران با من بود. نکته قابل توجه این بود که شکل‌گیری این مجموعه در نخستین دوره تا دوره سوم با حضور مجموعه‌ای از اساتید صاحب نام کشور بود. اساتیدی چون زنده‌یاد ایرج زند. ایرج محمدی و استاد یاراحمدی. شهلاپور، نصراللهی، ابراهیم جعفری و... . تلاش ما برای حضور بهترین‌ها بخش هنری انرژی زیادی گذاشت در حالیکه حرکت در بخش اداری کند و سخت بود. اجازه بدهید یادآوری کنم؛ نظارت بر یک کار هنری و فرهنگی متخصص می‌خواهد. یعنی کسی که دستی بر آتش داشته باشد و بداند که این مجموعه چرا دور هم جمع شده‌اند. بعنوان مثال: دبیر دومین دوسالانه‌ی مجسمه‌سازی در تهران. استاد تناولی بودند که از کانادا دعوت شده بودند. ایشان از پایه‌گذاران هنر مجسمه‌سازی مدرن در ایران و از مجسمه‌سازان شاخص ایران در جهان هستند. نکته‌ی مهمی که کیفیت کار را حالا نه فقط در مجسمه‌سازی ـ پایین می‌آورد عدم برنامه‌ریزی است؛ منظورم برنامه‌ریزی درست است. ببینید! برای اجرای یک چنین جشنواره‌هایی حداقل یکی دو سال و یا بیشتر برنامه‌ریزی می‌کنند و تدارک می‌بینند. در حالیکه، کمی بودجه و عدم تعمق نسبت به برنامه‌های اجرای جشنواره، مشکل اساسی در این حرکت هنری است. شاید بتوان گفت افراد ایده‌پرداز و قوی و دنیا دیده حضور کمرنگی در کنار ما داشتند تا بتوانند حرف و ایده‌های هنرمندان را عملیاتی کنند. بگذارید بی‌تعارف بگویم؛ اگر می‌خواهیم نسبت به یک چنین جشنواره‌هایی تا این حد بی‌توجه باشیم.
آیا در کنار برنامه‌ریزی کوتاه مدت ما به برنامه‌ریزی‌های بلندمدت و نتایجی که یک چنین جشنواره‌های هنری در بردارد توجه می‌کنیم؟ این سوال مهمی است که نمی‌توان به سادگی از کنار آن گذشت.
بله! و سوال مهمتر اینکه آیا ما در پایان هر دوره یک جمع‌بندی اصولی و آینده‌نگری درست نسبت به این حرکت داشتیم؟ ما هر دوره را برگزار می‌کردیم و متاسفانه فراموش می‌شد که برای سال بعد هم در کنار نتایجی فراموش کردم یک نکته‌ای را بگویم. در جشنواره اول تصمیم قشنگی گرفته شد. با دوستان به این نتیجه فراموش کردم یک نکته‌ای را بگویم. در جشنواره اول تصمیم قشنگی گرفته شد. با دوستان به این نتیجه رسیدیم که چه خوب می‌شود اگر با حمایت شهرداری. مجسمه‌های ساخته شده ـ البته منتخب‌ها ـ قالب‌گیری شود و بعد از ریخته‌گری، مجسمه را در قسمتی از شهر برای نمایش بگذاریم. حتی می‌شد این کار برای دوره‌های بعد انجام شود. می‌توانستیم یکی از پارک‌های سطح شهر را در نظر بگیریم تا مردم بیایند و از تماشای این مجسمه‌های زیبا لذت ببرند. و یادگار خوبی از هر دوره‌ی جشنواره در شهر ما می‌ماند. ولی، متأسفانه! باید تکرار کنم کمترین توجهی به این ایده نشد. ما بعد از چهار دوره می‌توانستیم حداقل 15 مجسمه داشته باشیم که بهای هر کدام به حداقل بیست میلیون تومان می‌رسید. ما داریم در مورد مجسمه‌هایی صحبت می‌کنیم که مطلقاً امکان اجرایی ندارند.